هی دریغ !

هق هق های تو
پژواکِ شکستنِ من بود
قهقهه ی من
ترجمانی تلخ از ناکامی های تـو

تو را حسم انگار
 بارها دیده است...
شاید در یک شفق روی دار
 وقتی آزادی را اقرار می کردم،
وَ اشکبار
 بی قرار، زارت می زدم!

انتظار به پایت
 آنقدر کشیدم...
از علف های زرد طنابی چیدم
به دیوارِ بلندت آویختم
 لبی از پرچینت  نچیدم!
 با دلم هی شکستم
غلطیدم، - تا - پوسیدم!
دنیای من دریغ
 از هفتاد و دو ملت دیگر گذشته بود!...

 موسای من!
اینک بیا هفت
 قدم، همقدم با قدم باش!. . .

نه، گویی کاشی، بودی
درونِ رگِ خواب های من!
وَ - من -
خواهشی در خیالِ سرکشِ تو. . .
* * *
پ.ن:
انتظار
قلبِ تپنده ی زندگی ست...
* * * * *
- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^