کمی رفتن. . .

درد ها
کاش به آخر می رسید
با تب،
تا از عشق می سرودم!

مرا، عاشقانه ها را پشت
بهِ سپیدهِ هِ هِ
بَه رنگِ غروب بخوانید!...

شرمنده دنیا کهِ رنجهایش...
پایانی نبود و در
گودالِ زمین گنجهایم من،
نیم
پنجمِ پنی ارزش نداشت!

*****

از چهِ نگرانی؟...
- من - بر می گردم
بی تخلص، فردایی نه دور،
زمین را
طومار درهم می پیچم!
سیاره ایی
 زیبا جایش می نشانم
ونوس را من،

عاشقانه برای تصاحبِ می روم!...

* *  * * *

- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^

. . .و سخن آخر. . .

زندگی،
کاش فیلمی بود درام
من،
آپاراتچی پرده ی دلم
وقتی می گرفت رویِ
پاشنه راه می رفتم. . .
تا به آن شامِ شوم
شبِ برهنه می رسیدم؛. . .
بی هوا بر
دامانِ مادر می چکیدم. . .
ملتمس کهِ " ننه " تو را
به خدا
از- دده - فاصـله بگیر!. . .

حیات، یا کابوسی کاش
تا با شیهه ی اسبی سفید
که
از باختر به نجاتم می آید. . .
بیدار، بر می خاستم. . .
دست دردستِ عروسی
به رنگ آب زیرِ باران!
دریایی می شدم!. . .
.
.
.
به فردا که می اندیشم
دلم می خواهد به دیروز
باز گردم. . .
پل ها را از نو بسازم. . .
ناز زمان را بکشم. . .
وَ دلهایی کِه شکستم را
پیوند. . .
تو اما
کجا دلی را شکسته ایی؟. . .
که چُون این شکسته ایی. . .؟
هیس. . .!
دنیای من، این نبود که شکستم!. . .
* * * * *
پ.ن:
از من،
لطفا فاصله بگیرید!
کهِ گدازه هایم
تر و خشک نمی شناسد. . .!
.
.
.
دنیا
تُنگِ تنگی ست؛
وَ صبرِ من " اطلس "!
* * * * *
- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^

غریب. . .

غریب
سالها سیاهپوش
همراه مردانی
درد کشیده در دلم
تکیه بر عصا منتظر. . .
به غروب نگـاه می کنم. . .
* * * * *
- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^

تا ظلمت!

دردهای پیرم انگار
آبِ حیوان نوشیدهِ
حوصله ی جگرم را
بالا می آورند...
برای بقا مغزم چهِ ناروا
بر دلم سکندری؛
وَ استخوان هایم فرسودهِ
تکهِ
تکهِ از جانم جا می مانند!...
.
.
.
در
برابرِ بیداد
قصرِ صبرم را
من، با ساقه ی صداقت
عطرِ گلهای قمصر ساخته ام...
زیرِ سقفی آبی تا سرخی را صورتم
از سیاهی ی باد هـــا، به گدایی ننشیند!
.
.
.
می خواهم،
به ظلمت سفر کنم...
برای خود، تا صفتی

" سپید " به ارمغان بیاروم!...

* * * * *

- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^