پیام گیر تلفن شعرا ...

فکر میکنید اگر در دوره حافظ و سعدی, فردوسی و... تلفن بود اونم از نوع منشی دار, منشی تلفن خونشون چی میگفت؟!
.
.
.
.
.
.
پیغامگیر حافظ:
رفته ام بیرون من از کاشانه خود غم مخور/ تا مگر بینم رخ جانانه خود غم مخور/ بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیام/ زان زمان کو باز گردم خانه خود غم مخور
.
.
.
.
.
پیغامگیر سعدی:
از آوای دل انگیز تو مستم/ نباشم خانه و شرمنده هستم/ به پیغام تو خواهم گفت پاسخ/ فلک گر فرصتی دادی به دستم
.
.
.
.
.
پیغامگیر باباطاهر:
تلیفون کرده ای جانم فدایت/ الهی مو به قربون صدایت/ چو از صحرا بیایم,نازنینم/ فرستم پاسخی از دل برایت
.
.
.
.
.
پیغامگیر فردوسی:
نمیباشم امروز اندر سرای/ که رسم ادب را بیارم به جای/ به پیغامت ای دوست گویم جواب/ چو فردا برآید بلند آفتاب
.
.
.
.
.
پیغامگیر خیام:
این چرخ فلک,عمر مرا داد به   باد/ممنون توام که کرده ای از من یاد/رفتم سرکوچه,منزل کوزه فروش/آیم چو به خانه,پاسخت خواهم داد...

ابولا

دیشب خوا ب دیدم که با ویروس "ابولا " دارم صحبت می کنم :

ازش پرسیدم : کلک چرا ایران نمیای؟

گفت :اونجا آب نیترات داره , شیر روغن پالم داره , هوا آلودس , فضاش پارازیت داره , می ترسم بیام منقرض بشم !

راستش تاحالا اینجوری قانع نشده بودم!

بی تو ...

 

شده ام مثل پاییز

دارم می ریزم

نمی دانم چرا

بی تو شکفته نمی شوم

دلتنگی هایم را هم نمی خوانم !

آیا

تنهایی هایت را

با من می خوانی ...؟

دلیل زن ذلیلی ...

این طنز متعلق به یکی از دوستان خوب و طناز بنده است در سایت شعرناب!    
 
فعلانیازی به ذکر نام ایشان نیست ، شما هم بخوانید بد نیست !
 
 
شبی با یار خود دعوا نمودیم

که با هم محشری عظما نمودیم

تمام حرفمان زین جا شروع شد

ز نفرین های او قدم رکوع شد

بگفتم این غذایت شور گشته

شبیه خاک سرد گور گشته

بیک آن سفره را تاکرد نامرد
 
به فحاشی دهان واکرد نامرد

تو از اول نبودی لایق من

چرا بشکسته ای پس قایق من

تو را فامیل خود دختر ندادند

شغالی ، بهر تو اختر ندادند

بگفتم ، پیش از اینم دیده بودی

نبودم من تو هم ترشیده بودی

نمی دانم تو هم کفگیر خوردی ؟

کتک از همسر خود سیر خوردی ؟

گله می کرد با من دلبر من

چرا آدم نگشتی همسر من

پسر دایی من جراح قلب است

بداخلاقی به قلبش سلب سلب است


به زیبایی ز تو سرتر نباشد

ولیکن آدم است و خر نباشد

مرا می خواست از دوران خُردی

زمین بایری باران نخوردی

از این حرف و سخن آشفته گشتم

به کین و بغض من آشفته گشتم

ومن هم این دهان را بازکردم

مثالش نیش خود آغاز کردم
 
بگفتم خواهر تو در نظر بود
 
ندانستم که جانم در خطر بود
 
که این را گفتم و توفان به پا شد
 
به مانند فنر از جا جدا شد
 
الهی چشم ها تان بد نبیند
 
که چشمان ام دگر جایی نبیند

بگفتم قصه های زن ذلیلی

برای تو که دنبال دلیلی ...!

 

این طنز فقط زاییده ذهن پریشان شاعر است وواقعیت ندارد!

کوچه ی تنهایی ...

کوله باری دارم

همه اش غرق غم است

کوچه ی تنهایی

دوزخ قلب من است

و چه حالی و هوایی دارد

آن زمانی که به زیر هرم آتش عشق

بچکد دُر درخشان نگاه

و همه کوله تنهایی من

واندر آن کوچه ی تنهایی غم

بشود همدم آه

و صد افسوس از آن دوران ها

که کسی قدر ندانست و گذشت ...!

 

" رحیمه نیکو حرف "

از هوا ...

از هوا بوی مرگ می آید

در زمین رد پای عاشق نیست

روز مرگ محبت است وصفا

پس چرا بویی از شقایق نیست



عشق ها مان همه دروغی شد

توی این عصرناله از بیداد

می وزد سرفه های خون آلود

بر قفس از گلوی رفته ز یاد



خنده ها سرد وخالی از امید

موسم کشتن گلستان هاست

کینه های عفونی و وحشی

بدعت نو ظهور فرمان هاست



روزگار قساوت و دزدی ست

سهم ما آه سرد و تب دار است

ریخت احساس ها همه بر خاک

مرگ گل در دل لجن زار است



پلک ها خسته ،اشک ها جاری

چشم ها  در ظلام شب مانده

 کودکی روی دست های پدر

خسته از التهاب تب مانده



نام ها عکس ها  همه دروغی

کل احساس ها مجازی شد
 
عشق ها نانجیب و غش دارند
 
گوئیا وقت ترک تازی شد


موسم فحش و تهمت و تزویر

خوانش شعر با لبی خسته

دوستی های گم شده در رنگ

توطئه در اتاق در بسته



شاعری،درد ،غصه ، دلتنگی

رونق سایه سار شعرش بود

دیگری مخلصی به هر ناکس

حاصل روزگار شعرش بود


.


.


پ . ن.


مرگ جنگل به دست تبر...


 


 

شاعری در مسلخ ...

شاعری بر ره معشر می رفت

عارفی دور ضریحی می گشت !

***

شاعری شعرش وزن نداشت

تکه سنگی بر قافیه بست !

***

شاعری درتبعید برفت

تاجری جام شرابی نوشید !

***

شاعری سکه مهتاب را

به گدایی بخشید

تاجری جیب گدا را خالی کرد !

***

شاعری شعر فروخت

بعد چندی تاجر شد !

همسفر سختی ...

چه کسی می داند؟

که چه غم ها دارم ؟

که چه ها کم دارم ؟

چقدر تنهایم ؟

غرق در غم هایم ؟

آه آری

هیچکس

نیست آن همدم خوشبختی ها

نیست آن همسفر سختی ها

که مرا یاد کند

از برایم گاهی

زندگی شاد کند

گاه می خندم و گاه

اشک ها می ریزم

گاه شاد و سرخوش

گاه از آه و فغان لبریزم

و چه کس می داند

که درونم غوغاست

اشک و درد و ماتم

از درونم پیداست

کاش من یافت کنم

مرهمی بر دردی

همدم خوشبختی

همسفر در سختی

کاش من یافت کنم

خنده ای پا بر جا

زندگی در هر جا ...!

 

" رحیمه نیکو حرف "

تازیانه ی تحقیر...

وقتی که تازیانه ی تحقیر می خورم

انگار مرده ام

نَیم از عالم وجود

همچون پرنده ای حزین و شکسته بال

در گوشه ای افتاده ام به خاک

 

وقتی که تازیانه ی تحقیر می خورم

انگار پاره می شود

بند بند تار باورم

انگار می روم از پس کوچه های خیال

 

وقتی که تازیانه ی تحقیر می خورم

انگار ثانیه ها هم مرده می شوند

و مرا نیست همدمی

و مرا گمشده در پشت حسرتی

در جستجوی ثانیه های مرده ی غریب

 

وقتی تازیانه ی تحقیر می خورم

در سر نوشت دل پاره پاره ام

من طعمه ی آتش کینه می شوم ...!

 

" رحیمه نیکو حرف "

 

 

مرگ پایانم نیست ...

من همان دختر نفرین شده ی اندوهم

که میان غم خود غرق شدم

و کسی نیست که بداند که چه شد

و چه ها بر دل من می گذرد

کاش می فهمیدم

غم دنیا را چیست

زندگی کوتاه است

زندگی بی خبری است

چه کسی می داند

غم این عالم چیست ؟

مرگ پایانم نیست

حال چون مرده ای

که تحرک دارم

چه کسی می فهمد

چه کسی می داند

درد در دل دارم

درد من بی خبری است

درد من تنهایی است

درد من روزنه ی کور خیالم باشد

من به خود بد کردم

حال چون خسته دلی

گوشه ای تنهایم

و همه ترس من از آن است نیابم راهی

نتوانم دگر آزاد شوم

نتوانم که دگر شاد شوم

غم دل بی حد است

و چه دردی دارد

گاه می اندیشم

مرگ پایان نیست

و گهی باز به خود می گویم

کاش می شد بروم

کاش می شد برهم

کاش می شد که نباشم این جا

غم من بسیار است

و همین بس که نبودم شاید

چاره ی این کار است

گاه می اندیشم

که همه هستی من رفته به باد

آه ای کاش که من

دور می گشتم از این دور و زمان

که دگر طاقت ماندن را نیست

و نباشد دل شاد

همه ی عمر مرا گشته تباه

کاش می شد برهم

از همه جور زمان

همه ی عشق مرا باد ربود

کاش می شد بکشم

نقش زیبای سکوت

تا که شاید بتوان

نقش را خاطره زد

یا دل از غم بزدود ...!

 

" رحیمه نیکو حرف "

خر نامه ...!



خری آمد به سوی مادر خویش

که ای مادر چرا رنجم دهی بیش


برو امشب برایم خواستگاری

اگر تو بچه ات را دوست داری


بگفت مادر به قربان نگاهت

به قربان دو چشمان سیاهت


خر همسایه را عاشق شدم من

کسی ندارد خری زیبا تر ز آن خر


خر مادر بگفت پالان به تن کن

بزرگان محل را تو خبر کن


همه خرها بیامد در طویله

همان طوری که رسم است در قبیله


خران از شور عرعر می نمودند

ز شربت کام شیرین می نمودند


خر محضر کتاب خود بگشاد

وصال این دو خر این طور خواند


که ای دوشیزه خانم کی می آیی

به عقد دایم این خر در آیی


میان جمعیت خری ندا داد

عروس رفته بچیند یونجه در باغ


به امید خوشی و شادمانی

برای این دو خر در زندگانی


                         ؟

روز مهر ...

29 بهمن تا 5 اسفند ، روزسپندار مزگان    (روز مهر ورزی ) همایون باد .

طنز...!

درود دوستان .

برای دیدن شعرهای ناب و طنزهای ناب روی آیکون      شعر ناب " زخم قلم بر روی دل " در قسمت امکانات     وب کلیک فرمایید .

پیام هفته ...

 ازدواج کتابی است که فصل اول آن شعرِ دلپذیر و باقیش نثرخسته کننده است...!

                                                                                                    " مجرد زاده "

ادراک...

مراقب ادراک ات باش

قبل از این که آن را بشناسی

آن گاه تنها در چند دهه به یک نظام فکری دست می یابی

که برای هر پرسش ات ، پاسخی دارد .

                                                  ریچارد باخ

برای مخاطبی خاص !!!


                                                                         

سرخ دم غروب !

الهه ناز ... یادش بخیر استاد بنان






دیدیم چو بازیگری دور زمـان را بازیچه گرفتیم همه کار جهان را
مااز گذر عمر به جز درد چه دیدیم تا دل بسپاریم جهان گذران را
باریست گران محنت این عمر به دوشم تا چند کشم زحمت این بار گران را
از بهر نمایاندن غم‌های نهان بود روزی که دمیدند به تن پرتو جان را
در خرمن صاحب‌نظران برق بلا شد آن شعله که افروخت چراغ دگران را
آماج بلا جز دل ارباب هنر نیست سر خط امان داده قضا بی‌هنران را
می‌خواست که در چشم هنر نور نماند آسیب رسانید اگر چشم بنان را
افسوس که تاریک شد آن دیده که می‌دید با برق نگاهی همه اسرار نهان را

                                                                                                       " ابوالحسن ورزی "

                                                                              

خطِ پایان ...

نازنین ...

هوای شهرم امروز بارانی ست

دل ام می خواهد قدم بزنم زیرِ باران

                                   بدون چتر !

در جنگلی که برگ های رنگین درختان

                                    تن داده به باران

ولی شهرِ من جنگل ندارد

دل ام می خواهد شعرِ باران بگویم

                           و دلتنگی هایم را به ابر

                            تا آن را ببارند شاید کمی سبک شوم !

اکنون احساس می کنم که چقدر تنهایم

هم زبانی نیست مرا

دلتنگی ام را باید روی یک تکه کاغذ سپید

                                                سیاه کنم !

نه هم دلی

        نه همدمی

              و انتظار که کی به خط پایان می رسم !


                                                                             آبان 1392


مرگ گلُ سرخ ...

حریمِ دل ...

امشب حریمِ خلوتِ دل را شکسته ام

بَر بالِ پُر خیالِ خاطره ها نشسته ام

نقشِ موی سپید چو افتاد بر آینه

از قصه ی بی وفایی زمانه خسته ام

این جا، به کنجِ قفس پَر پرواز نیست

بنگر کنون ، به کدام آشیان دل به بسته ام

ای شور و شوق جوانی کجا شدی

مثال سیمِ سازِ شکسته ، ز هم گُسسته ام

ای یار بیا ، ببین احوالِ زارِ من

در غربتی که ، تن به مُرداب شسته ام

و... در این کویرِ خشکِ ندیده آب

خاری شدم ، به خاکِ بیابان به رُسته ام


                                                زمستان 1392

ماتم پُل ...!

این پُل دیگر زیبا نیست . مثل این که ماتم گرفته ! زاینده رود خشک و    ماهیان اش روی خاک بستر رود ناخواسته مرگ را پذیرا شدند !

شهرِ گُنبدهای فیروزه ای در سوگِ شریانِ حیاتی خود همچنان به ماتم نشسته !

تا کی توان نشست در این سوگ بس غریب

ریزید جرعه ای ز خون پاک ، به لب های عطش ناکِ زنده رود...

ادامه مطلب را ببینید.

بستر کویری زاینده رود ...!

پرواز...

پرَی قصه ...

این تنِ خسته و سردم

گرمی از دستای تو می خواد

لب های سرد و کبودم

بوسه از لبات می خواد


تو مثل مهتابِ روشن

میون شب های تاریک

اگه چه دور شدی از من

یادِ تو همیشه نزدیک


جنگلِ خوابمو پُر کن

ای سفر کرده ی غمگین

تو شباَی خستگی هام

بیا ، تو رویأها بنشین


بُغض قصه ی مادر بزرگ

اشک یک پَری می خواد

اون سفر کرده ی من

خیلی وقته به سراغم نمی یاد


تو با اون چشم قشنگ

همدمِ خوبِ ترانه های من

بیا تا سر بزارم تو دامن ات

پَری غصه قصه های من !


                                    بهار 1385


به سلامتی ...

این متن را یکی از دوستای خوب وبم گذاشته برام . گذاشتم اش شما هم بخونید .

سلامتیه اون پسری که ...

10 سال اش شد ، باباش زد تو گوش اش هیچی نگفت ...

20 سال اش شد ، باباش زد تو گوش اش هیچی نگفت ...

30 سال اش شد ، باباش زد تو گوش اش ، زد زیر گریه ...

باباش گفت : چرا گریه می کنی ؟

گفت : آخه اون وقتا دست ات نمی لرزید ...

ژاله ...

آن جا که عشق به تمنا نشسته بود

دل های عاشقان به تماشا نشسته بود

خون می چکید به دل لاله از فراغِ یار

آری ، به چهره سنبل ، هزار ژاله نشسته بود


                                                                                      پاییز1382  


                                         

دوپینگ !

کبوتره دوپینگ می کنه به جای نامه ایمیل میبره!!!!

انسانِ بزرگ ...

انسانِ بزرگ ...

به بهانه 21 آذر 1304 روز تولد شاملوی بزرگ .

تو " بامداد " عظیمی

به عظمت " غزل بزرگ "

به صلابت تصویرِ " آیدا در آینه "

همانند " هوای تازه " در یک صبح بهار

که نسیم بوی خوشِ بوته های بیابان را که از " بارانِ شبانه "

به عاریت گرفته اند ، در " باغ آینه " ایثار گونه تقدیم می دارند .

اکنون ، " نگاه کن " تو " سرچشمه " تمام " راز" ها ، " افق روشن "

همه ی " انتظار" های " وصل " و " میعاد " گاه عاشقان

که ، " بازگشتِ " ، " بدون " ، " تردید " را در

" چشمان تاریک " در یک " غزل آخرین انزوا" و " باسماجتِ یک الماس "

در شبی از " شهرِ سرد" و از " پایتخت عطش "

ویک " سمفونی تاریک " با " مرثیه ای برای مُردگانِ دیگر " سرودی !

" تو را دوست دارم ، به تو می گویم ، به تو سلام می کنم "

" در جدالِ آینه و تصویر " ، " در میدان " ، " عاشقانه "

همه را به روشنی بَدل کردی

اکنون هیهات " و تو خاموشی کرده ای پیشه "

تو " رکسانا " ی تمامی انسان ها بودی زیرا گفتی :

" من میتوانم ، می توانم " و توانستی ، توانستی .

چه نهیبِ نفس گیری به بعضی آدمک ها ، که نه آدم ها، زدی :

" می شنوید ؟

               بدبخت ها

                           می شنوید ... ؟"

چه بی رحمانه فریادت را بر سروده ی " رکسانا "

                                                      بوی تعفن خواندند !

و آن گاه " سایه ها " چه سقوطی کردند

تو تجلی تمامی قلب های " گرم و سرخ " هستی

خود، سرود تمام مردان سرگردانی وقتی گفتی :

" از قابِ خورشید

                تفیدن را سبویی نیست

                                           تا آبش "

" تنگاب ها " و " دریاها باگرداب های هول

                                            و خرسنگ های تفته "

در برزخ " حریق قلعه یی خاموش " ، " عاشقان را تازیانه زدند

چراغ مان را کُشتند ، لبان مان را دوختند "

آری  ابلیسان سورچران سفره عزیزان مان بودند و

خدا دست نیافتنی !

ای تبلور همه ی روشنایی ها ، " از زخم قلب " همه ما

" خون چکیده ست "

تو " صیقل ده تمام سلاح ها هستی

                                " برای روزِ انتقام "

و سرودی :

" سلاخ ها ، به تزویر عاشق قناری شده اند "

 و آن که سرود :

" سلام ات را نمی خواهند پاسخ گفت

                                       سرها در گریبان است ... "

تو

ای انسان بزرگ

یادت همیشه زنده است

                         ای نام ات جاویدان .

                                                             ایلام - پاییز1369

                 

             

           

حرفِ دل !

رفت ...

بدون هیچ کلامی که حتی بوی اشکی بدهد

نگاهی هم نکرد ...

وهیچ حسرتی را پشُت سرش باقی نگذارد !

فقط رفت ...

من حرف دل اش را شنیدم

                            که گفت :

                                   - راحت شدم ...!


                                              آخرِ پاییز 92