این جا خبر از بی نظمی حوادث است!

تهاجم سایه های بی تمدن

بر حصارهای بی وقفه ی زمان

فکر پوک تناقض را

بر شیارهای یک پیشانی سرد

تا ریشه های دستان نرسیدن

به امتداد میکشاند!!

بندهای آویزان        تکبری درگیر          خیزش یک فرصت

و من درخود فرونشسته ی بی موا

ازدیار واژه های شکسته ی دربندم

تمام عروض من تهی قالب

تاتکامل ناتمام انگیزه های نیمه تاب

به هوای قافیه میلغزد!

هی هات!!!!

عبور بی عابر جاده های هرس خورده

به زخم انتقاد آخرین دردم

چون حس طعم نابرابری های بی رنگ می ماند!

شکستم!!

و صدای وزین شکستگی

ناگاه  تا پریشانی یک سوگند

به انتهای تاریخ من رسید!!!!

تمنای نیمه سوزم

بدون ایماژ

در انتظار حجم رسیده ی آفتاب

ثانیه می نگارد!!

من انعکاس معکوس آرزوهای پر چالشم

در فضای گسترش تصنیف

مفهوم هویت واژه ها را

به ناچار محو میسازم!!

این منم

رازواره ی بدون فرم

افسونگر افکار شعاری!

سال هاست در تسخیر تصویر نرسیدن

محو زبان اشک

بی تکیه

بازنمایی هراس می نویسم!!

اینجا کسی نقش محتوایم را نمی فهمد!!!!!!!

باورهای بی پروا

به باورهای تشنه ام

تا نفوذ واژه بست های سنگین

ایمان دارم!!

تنهایی ناشناسم را خوانده ای!؟

خوانده ای این تنهایی ناموزون غریبه را؟؟

همین دیروز بود

بر کتیبه های برهنه ی اعتقادم سوگند خوردم!

سوگند خوردم به حادثه ی رهایی

تا تعمید بیداری صبح

و به فصل تکامل رسیدم!

ذهن من مثل عبور فکر باد

از روایت شاخه های گسسته

پرنقش ترین جلوه ی پریشان مینگارد!

همان روز حرف متعارفی

از لبان تجسم سرازیر شد

و به ژرفنای اغما پیوست!!

این جا همه چیز درهم و تاریک است

فانوس ها در فروکش شدن نگاه گشاده ی مرداب

سخن از سایه های آویخته میگویند

و من در امتداد حوصله ام

تا پیچش ترک خورده ی بی تابی

"آهسته" در نوسان ثانیه

نشسته میدوم.


ب باورهای خود ایمان داشته باشید حتی اگر دیگران باورهای شما را محکوم به اعدام بدانند

من ارتکاب آخرین زخم بی نقصم

    و تو

تناقض نفس های بی متنی!!!!!!!

درگیر نام تو

برای تو نگارش میشود

بوسه های دلتنگی کبودم!

هوای فاصله در خلیج سپیده دم دیروز

برای تو تعبیر میشود!

به یگانگی تنفس قریحه ات سوگند!

لهجه ی باد با صوت اهورایی ات

به عمق تاریخ می رود

بی مقصد می دود تا تفکر باد

 زیسته ام برای نیاز حضورت

پی طلوع بیدار تصویرت!!!

بوی تردید حواشی آگاهی ات پرسه میکشد!

انضباط واژه به تاراج میرود

محو تفسیر نام تو

بر محور تخیلم شاهنامه می سازد!!

از من گذر کن

تا شعله های بیهوده ی تکذیب

میدانی!!؟ چه حوصله ی سهمگینی میخواهد!؟

شورش ترس هایت بر زمین تفاوت

بی تصویرر، ناتمام ،کدر میشود!

در من جاری باش چون فرازش یقین

تکیه میخواهد ذهن شوریده ی درگیرم

رو ب آستان باورهایت، ایستاده معصومیت می چیند!

غوطه ور در من ،بی هیچ

نشسته هراس دلتنگی ام!!

رنگ مرددی گوشه ی خواهشم می ریزد!

بی تو شور بختی غزل های نیمکت زده

خواهم چشید!!

نزدیک تر بیا!

شاید حواس آبی اطلسی ها

در نمای غرورت شاعر شود!!!!!!


کوتا ه های درهم و برهم شاعر آبی

شاید این لحظه های ماسیده

هوای یادگارت را

به کلاغ های رهگذر سپردم!

شعرهای افسرده ام را حلال کن!!

........................................................................................

سکوت درهم تنیده ی پرصدای من

فتوای آخرین حواس بی مانندی ست

که در ذهن تعریف هیچ مفسری نمی گنجد!

.....................................................................

صدای مه آلود دلتنگی

از میانه ی ترس های شبگرد

به سوی فریاد دقیقه های ناموزون

آواره وار می دود

و من پر از تنهایی ویرانگر!

چه متروک ام امشب!!

......................................................

چه نمایه ی سهمگینی ست

عبور هوس های بی قامت!

پرم از ریزش نغمه های برف!

ای آدمکان پر تقصیر بدانید:

خانه ی قلب من تا اطلاع ثانوی تعطیل است......

...............................................

همگام با نفس

من که نباشم

با اشک هایت برایم واژه نساز!!

که دل قاب عکس دیروزهای گسسته ام

در حصار بیداری طاقجه بگیرد!

خالی تر می شوم!!

خالی تر میشوم با ناله های بی سرانجام روانه ات

پس خاموش کن حجم چندپاره ی بهت های شبانه را

که برای رفتن ام

تا بلوغ داغ تب

روی آخرین ضربه ی فانوس

قریحه ی اضطراب می سراید!

گفته بودی

گفته بودی من که نباشم

لغزش تنگ تاریکی ات

تا لبه گاه محراب حسرت بیهوده وار خواهد دوید!

آرام باش!!

آرام باش و بعد رفتن ام

سخن انگیز ترین چراغ تواضع را

بر سنگفرش شعرهای خشکیده ام بگستران!!

مگر نمی شنوی؟!

مگر نمی بینی؟!

من هنوز زنده ام!!!!!!


من و یک دنیای خالی

جلوه های جوانی ام

پشت دیوار ترس های بالغ

پرپر می شود

اما من لای ژرفای بلند بیدار ی

و آرام تر از دیروز

روی ضربان گنگ این دیوار 

شاعرانه لبخند می کشم،!!!!


کوتاه شعر

چقدر تاریک است خیابان نگاه ام!

هیچ چراغی نمی خندد

افسوس!


......................................

روی سایه ها می دود

 ژست پوچ یک آرزو!

و ناگاه فرو می ریزد

در گودی  چاله اشک های متروک!

.........................................................

نمی دانستم !

هیچ نمی دانستم دست انداز خاطره انگیز نفس هایت

همان غریو هوس باز زمستان است

که بوی سرگردانی قاصدک می دهد!

......................................................................

 با آخرین ضربه ی پیام ات

صفحه ی تاریک مانیتور "نابینا"

و پیری دیوارها کهنه تر شد!

...........................................................................................

می خواهم آن قدر قد برآورم

که آسمان زیر پای ام بلغزد!!

نکند خرابه های ذهن شکسته ام

روی وزن ناله های بی تو بودن

خروار شوند!!!!

ناکام

بسم الله...


بر کبودی پاره های شب

   تا تلخی شوم فاصله

      ازدحام حیرت سرمازده ی درد

          زیر صفحه ی خمیده ی  فریاد

              خطوط سرخ جراحت را

                     بر پهنه ی دوردست ترین تالاب

                                 به تصرف شوربختی خورشید پیوند میدهد!

تحصن رگه های نفرت

  در آخرین سیاهی اندیشناک بی گمان

     به حواس تنش زده ی خاک

               چون مردگان شمشیر

                   از کوچه های ژنده ی خواب

                      تا انزوای خشک تموز

                                 بر چهری معلق یک فاجعه بوسه می زند!

   سنگینی میکند!!

سنگینی میکند نمایه ی لرزان پرواز

    بر پریشانی آراسته ی مرگ!

نا کجا می رود!؟

    آخ تا کجا می رود این خروشناک ترین ترس بی امان!!

نه.. دیگر فرصت تجسم حادثه نیست

                 همین جا بمان!!!

بنگر به حرارت یخ بسته ی اوهام

        چه بی رحمانه پرسه وار می چرخد

                  عمق طنین موحش گرداب

                             دیگر توانی نیست!!!!!!

باتلاق درد

خسته از دویدن  رو دل ترس

نشستن  ته جاده ی بهونه

عبور از این همه کشاکش سخت

گلایه کردن از روح زمونه


شناور مثه خوابااای گسسته

تا مرز سایه های رنگ  پریده

منو گذاشتی عمق باتلاق درد

مثه ساعتی که شبو خریده


منم یه قاصدک تو حجم فریاد

پرم از تنش های اشک بی تاب

تو اما رنگ تلخ عادت شب

چه راحت پاشیدی نقشه ی مهتاب


تصویر لمس تو برام یه خوابه

حواس ذهن من پرت شرابه

آینه ی سرد دیواااارای مرموز

می گه برگشت تو مثه یه سرابه


می مونم همین جا  پیش توهم

آخه مسیر من یه کوره راهه

نگاه نارس شعرای خستم ام

 بن بست  بی چراغ دل آهه.....


تقدیم به تنهایی هایم....................................

دردواره

زبانه ی اشتیاق

در سیمای افروز گون ماهتاب

نوازش نیمه رنگی است

از روئیت آخرین بهانه ی شب،

تا رویش ظریف یک حضور

لب هوشیاری آواره ی باد.


بی سبب نیست

که افشانه های خورشید

همگام با ضیافت باران

تا مرز صخره های بی نجوا

برای نغمه های نزول

پهناب های گرم می گسترانند.


دیرگاهی است

همین نزدیکی

حکایت روشنی گام هایش

در خویشتن یک قطره از شعادت

پی بیداری سنگین غروب

بر سایگاه آویخته ی درد

بر چسب شگفتی می دوزد.


و امروز لای کوچه باغ های کویر

محتوای گرم لبخندی

از انتهای بناهای باشکوه خاک

تا ذره های صعود بالا می رود!


من نمی دانم!

هیچ نمی دانم!!

مبهوت ام!!

_آی تصویرهای ناهمرنگ!_

راز تراوش این درد چیست؟!


ناگزیر

در میانه ی ترس های کدر

حجم ملتهب شب

بر دیوارهای سرکش خیال

مست، چون آخرین ضربه ی سرد آه

رنگ می بازد!

                        من ، امشب

            پرم از پیاله های خالی زمان

                 و تکیه داده ام

                    به چشم های مچاله ی گمان

آی ، هستی غم گزیده ی درد

   در کدامین واژه ی بی حواس

        از دفتر نم گرفته ی ادراک

               پیکر تاریک توهم را  دفن کنم؟!

                               تمام  تاریکی ی بدون وزن  ام

                            در بن بست پریشانی بی چراغ

                                      لحظه های  گنگ حوادث را

                               بر تنهایی راکد شیشه ها

                                           حک کرده است!!!!!

               بقایای پلک هایم

                  مرا پر کرده از کمبودهای قد بلند!

وای بر تکه دردهای بی تاب ام!!!!!!

وای برمن!!!!!!!

میعاد

برگرفته از داستان اجتماعی بینوایان(اثر ویکتور هوگو)

تاریخ انتشار  در سایت شعر نو 1دی ماه90



نگاره ی چهره ای،برافروخته

_درباور قرصی نان_

هنگام تعویض فصل

ناقوس تشنگی سر می دهد

امان!!

امان از دخمه های فقر

که همچون"تک لحظه ای گریز پای"

زیر تیغه ی جراحت

تافراسوی تحمل گاهی بی حاصل

سراپا ننگین اند!

شگفتا!!

دربرابر تحصن جلوه های غریب

نظاره ی بی نقص زمین

رهاِتا سکوت میان سال مردی

رو به بی پناهی تبسم های نیک اندیش

_کنج زاویه ی حیرت_

چه بیهوده می بارد!!

دراین میانه

ودر ستیز رنگ های تقصیر

بر خیزش پس لرزه های تحول

به بلندای بی نشان محکومیت

نقش می بازد،

فقط"برای ویرایش رویداد یک حادثه"

پرواز تا میعاد.....

ترانه(شک دارم به رشد خورشید)

ترانه ای برای لحظه های تاریک...لحظه هایی که حتی خورشید نیز اعتباری ندارد...نور بی معناست....


با اشاره ی سکوت ام

خودمو به دنیا باختم

غرق بوسه بازیِ درد

یه دقیقه  شعر می ساختم!

        توی باتلاق اتاق ام،

         تکه های خسته ی نور

         یه تلنبار  از  " دروغه"

         اضطراب سایه ی کور!

یه قدم تا مرگ شبنم

رو ستون سرد سرما

انعکاس تب حسرت،

تهی یه از بوی گرما!

       آخرش یه روز می پوسم

       زیر این درخت کهنه

        توی دستاااااای یه انگور

        مثه  یه ترس برهنه!

پرم از خواب و  توهم

من معلق روی تردید!

وقتی دلواااپس و تنهام،

شک دارم به رشد خورشید.........


امان بریده

از پای در آمد

 زخم بی گمان شب!

     آن جا که سیرت خواب

         شرمسار از نغمه های گناه

            نقش خاموش سایه ها را،

                تا سراسر ِ درد

                   غرقه ی ستیغ های عبوس کرد!!

                                     دیگر امانی نیست...................