همه چیز !
سرم را
روی سرت
گذاشتم
تو آری راست
می گفتی
.
.
.
همه چیز
زیر سر من بود !
+ نوشته شده در شنبه ۱۳۹۴/۰۵/۳۱ ساعت ۲ ق.ظ توسط پژمان ترکمان(پسر آفتاب)
|
دردِ من...
-درد نان و آب نیست!-
درد خواهش های نفس و
درد خواب،
درد تبخال لبانِ تیره و
چشمانِ گود افتاده ی مهتاب
نیست!
درد کوچ از دهکده،
درد عشق های خیابانی و
مُردن
در میانِ جدول های بی رمقِ شهر و
لیسیدنِ بشقاب نیست!
.
.
.
دردِ پرسه،
درد کارتن خواب نیست!!
.
.
.
درد من دیوارهای برکه یا
مرداب نیست!
درد من
یک عالمه
ماهی و نیلوفر و سنجاقک است
که ذهنشان،
اندازه ی طول و عرض برکه است!
درد من یک برزخ ست!
یک فاصله
بینِ برکه تا به دریا ها...
ولی:
اژدهایی آتش افروز و
خِرفت!
روی آن برزخ تِلِپ!
با خُر و پُف!!
خواب از
چشمانِ برکه برده ست!!
من درونِ مردمک هایی
عمود،
بر سرِ رگهای خوابی منحنی!
داد، افشانی کنم!؟
اما چه سود؟...
دردِ من...
خوابی ست گران...!
زیر پلکِ بازِ شب!!
دردِ من...
دردی ست ملس!
تلخ و شیرین است و گس
نیستِ در حبسِ قفس!
شک نکن!
رنجِ من از هشیاری و
بیداری است!!
می گریزم با فغان
از مرزِ درد
اما نمی گردم رها
از چون ها و از چرا...؟
==========
الهام شده از سخن دکتر علی شریعتی
و
با تشکر از پدرم که در پرداخت و اصلاح این شعر به من کمک کرده است
با سلام