دفتر شعر ستاره

فرا رسيدن ماه هاي محرم و صفر ، ايام سوگواري سيد و سالار شهيدان

حضرت اباعبدالله الحسين (ع) تسليت باد

خدا را اوّلِ دفـــــــــتر بخوانم                             نواي دل در اين منظر بخوانم

به لطفش واژه هاي، زندگاني                           اميد آن استِ تا بهــتر بخوانم

                                                                                              ( ويرايش: پژواره )

ديروز

مصلحت انديشي كردم

كودك درون را

فرستادم پي نخود سياه

امروز آمد

با دست و پايي شكسته

و

پيراهني پاره پوره

...

عجيب است

مصلحت هايمان هم

خاكي شده

زندگي داره به سرعت ميگذره و من هنوز ...

نيلوفرهاي آبي

در مرداب ذهن

باز مي شوند

اگر

آب و هواي دل مرطوب باشد !

ميان جان و تن از خود گذشتم!

نكرد او التفات حتي نگاهي

خدايا خود نگر بر اين شكستم

....

در هياهوي شهر

ساعتي گذشته از صبح

درون خانه

تنها نشسته باشي

هنوز هم صداي "يا كريم "ها را

مي شنوي

"يادش بخير

خانه ي مادر بزرگ "

ماهيِ جان

درون درياي دل

هي بالا مي رود و بعد پايين

بي خبر از وسعت هستيش

آنكه بر ساحل نشسته

مي داند

خط پايان اين بازي را

                                                                                                  تا بعد

                                                                                                                               يا حق

انسانيت را حس نمي كنم

پزشك مي گويد

قلبت مُرده

 مرگ مغزي مي شدم

خيراتم برقرار بود

(با توجه به تفالي كه سركار خانم عرب به سروده هاي جناب لطفي زدند در پاسخ به كامنت...)

اين حوالي

درختان مقدس بيشمارند

نخ و پارچه ي گره خورده به شاخه ها

بيشمارتر

منتظرم گرهي باز شود 

به درختي

دخيل مي بندم 

سبز مي شوم

روز درختكاري

اما

رنگم مي پرد

چرا ؟

درختي كه

ديشب به پايش سجده كردم 

ندايم داد:

خوشحالم و راحت

بچه ي آدمي خود به دنبالم

مي آيد

ما آدما                                                    (ويرايش بسيار زيباي سركار خانم عرب كه با اجازه شون اينجا گذاشتم )

چنان آرام                                                              چنان آرام

بر زمين فرود آمدند                                             بر خاك افتادند

كه هيچكس ورودشان را نفهميد                          كه هيچكس نفهميد

مگر با                                                                   مگر با

خش خش                                                           خش خشي         

                                                                            زير پا

خواستن با ...

دخترم گفت                                                    دخترم گفت

چه سوپ خوشمزه اي                                  چه سوپ خوشمزه اي

كاش من هم مي توانستم                             كاش من هم مي توانستم

                  ...                                                     ...

و من بي تامل                                                  بي درنگ

 ملاقه                                                             ملاقه دستش دادم

 به دستش دادم

تقدير

هر شب چشم در چشم                               هر شب

مي نهم                                                     چشم در چشمش مي نهم

با اينكه ميدانم                                            اگر چه مي دانم

اين چشمها                                                با هم

با هم                                                        جفت نمي شوند!

جفت نمي شوند

هوس

ايمان دارم                                                   ايمان آوردم           

مسيري كه نشانم داده اند                          مسير پيش رو

انتهايش                                                      انتهايش

بهشت آباد است                                        بهشت آباد است

اما به خيال ميانبر                                       اما

راهي كوره ده                                           به خيال ميان بر

 دوزخ هستم                                             پا در كوره راه

                چرا ؟!                                        دوزخ نهادم!

نمايش

دهانم را كه بستند

            دانستم

                پانتوميم هم

                   مي شود اجرا كرد

شكوه

آنقدر در زندگي زجرم دادند

                    كه ياد گرفتم:

                              آرام ، صبور

                                          و

                                            آنگاه با شكوه

ناخدا

با الهام از تعريف "خدا" ي استاد لطفي

مي خواستم خودم باشم

                تا كمي هم

                         خدا را

                                تجربه كنم

                                  گرداب حايل شد و من

                                                    ناخدا شدم

   ..... درصد شعراي ما شعر ميگويند
در حالي كه شعر بايد آنها را بگويد!!!
شعر مثل مهمان است اگر بي دعوت آمد و بي تكلف- حبيب خداست

طعم كال

ذهن كال من

       اگر قلم به دست

                           گيرد

                               طعم گس خواهي شنيد 

ميانجي

دل را خواستم

                  فرياد زنم

                          عقل واسطه شد

شمارش معكوس

ثانيه ها را كه شمردم 

                       همه رفتند

                              زمان را گفتم

                                     مرا شمارش كن