رنگ من

من آن دریایِ آرامم

که آبستن به توفان است

  سپیدیِ ظاهرِ آرامِ من!

... و من

در انتظارِ خشمِ مجنون گونهِ خویشم و

سرخی

یادِگارِ سیلیِ عار و غرور است

من این رنگ را

تنها از حاصلِ سیلی به رخسارم

با خواهش های چشم هام می شناسم!

دیگَری رنگی

که بیشتر می شناسم

حاصلِ آتش و

تندیس شرر بارِ من است!

* * * * *

- پژواره -