تا آنجا. . .

با شاخه های ترم
بی تبر
قایقی خواهم
ساخت
بِه رنگِ شفق
روی عرشه
 من
تار می شوم
 تو زخمه.  . .
اخمِ موجها را
 تو با ناز باز می کنی؛
 من با جان!
تا به آنجا رسیم
 که برای بقا گرگی
- هیچ -
میشی را
 نیش نمی زند!
* * * * *

- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^