تا سپیده...

هرگاه
می خواهم
به گل سرخ نگاه کنم
گونه هایم را
در آینهِ
 گردن می زنم!
* * * * *
در اعماقِ دلم غم
سنگ می تراشد...
برای راهی
 که از  دشتِ شقایق
 های کاهی
به خطِ فقر می رسم!
* * * * *
پ.ن:
تا ظهورِ قاصدک
با هیچ شبی
 کنار نمی آیم!
من
 در هر سپیدهِ مه آلود
با یک
 کوتاهِ گرم می آیم!...
 * * * * *
- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^