اتاق خالی...

نقطه نقطه
جهان را کاویدم
 ذره ذره
زمان را تابیدم
امین تر از- شاعر- ندیدم!
آنان کِه در ابری ترین
 روز مبادا جانِ شیرین مرا
 به فرهاد هم نمی دهند!
* * * * *
دلم می خواهد
 گونه های سرخم را
با شبنم گلِ حسرت شستهِ...
درآغوشِ یاسِ زرد
 آتش کشند...
خاکسترش - را -
 بر بسترِ دیوانه ترین رود
 بپاشند...
تا از نوازشِ هر گلِ سرخی
 در امان مانم!...
 
 گونه های سرخ من
های!
برای همه ی آرایه ها
 اتاق خالی دارد!...
* * * * *
پ.ن:
نرخِ - نان - را
 آسمان
 تعیین می کند
نرخِ" شعر" را
 دلتنگی های - من - !
* * * * *

- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^