آتش بس!

عمری از خود گذشتم
درآغوشِ تنهایی گریستم...
تا به تبِ تو رسم
شما اما تن ها را
 تن به تن به ستیز
با تندیسِ تردم تدارک کردی!

آتش بس!
دیگر به انتهای تاریکی رسیده ام!...
* * * * *
گویی گورِ این
پیر سپیدارِ گره خورده در خود
 گردن به هیچ کلنگی نمی دهد!

گریبانِ دلم را
انگار گروگان گرفته اند!
* * * * *
- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^