تا ظلمت!

دردهای پیرم انگار
آبِ حیوان نوشیدهِ
حوصله ی جگرم را
بالا می آورند...
برای بقا مغزم چهِ ناروا
بر دلم سکندری؛
وَ استخوان هایم فرسودهِ
تکهِ
تکهِ از جانم جا می مانند!...
.
.
.
در
برابرِ بیداد
قصرِ صبرم را
من، با ساقه ی صداقت
عطرِ گلهای قمصر ساخته ام...
زیرِ سقفی آبی تا سرخی را صورتم
از سیاهی ی باد هـــا، به گدایی ننشیند!
.
.
.
می خواهم،
به ظلمت سفر کنم...
برای خود، تا صفتی

" سپید " به ارمغان بیاروم!...

* * * * *

- پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^