مرگ بر من!

دیگر از این
 عالمِ نامردمی ها خسته ام!
از شمال و از جنوبش
خاوَرَش
 و آنجا که می افتم به خاک!
از سحر تا بوقِ سگ
بیلَم به دست!
بی خیال از اینکه دارم
نرگِسی آب می دهَم!
اما اما
گویی عمری ست
 خارِ بانی می کنَم!
بذرِ یاس و نستِرَن پاشم ولی
بافه بافه
خارِ زرد هست حاصِلَم!

با شماهایم ای اهل قضاوت هم قلم!
چه کَسی باور نمایَد این سخن؟
  جرمِ من آیا جُز این است
که رفیقم با دلَم!

مرگِ بر من!
شرمسارم از قلَم
می روَم
از این دِیارِ بی دَیارِ پُر ظِلَم!
که حاصلِ عمرم دگر
نکُنَد در رو به رویم قد علم!

وه چه بیهوده عمرم شد تِلَف!
سوخِتم چُون شمع
به پایِ خارِ های نا خِلَف!

( من چراغم را در آمد رفتنِ همسایه ام افروختم )
تا ببینَد چاله ها
خود سوختم!

قالبِ شعرم مهم نیست
چُون وِلَم!
آهِ هستند این سخن ها
پر کشیده از دلم!
* * *
پژواره
25/4/90