رسوخ

آه ای ستارهِ روشنِ فردای من!
روزِ من روزی ست
که در لایهِ مبهم زمان
به صلیب تناسخ
 کشیده شده است!
و او
جسمِ روزِ من است
روحِ قدسیِ روز من
در تو
 رسوخ خواهد کرد!
و سخن های معلقم
تنِ تو را
 سفرهِ احساس
خواهند نمود
تو تا
با احساس روزه گشایی
احساسی که طعمِ عسلِ تلخ
و بوی سیبِ گس خواهد داد!
اینک که ابری صورتی
سرگردانم
جگرم را بگو به آتش نکشند
خواب بغضم را نه آشفته!
« من از سرودن یک شعر تازه می آیم »
زمان
به خواست من نیست
من خوابی خسته ام!
تو تعبیرم کن؟
پیش از آنکه
در آرزوی تعبیر دیروز
بی غسل و کفن
زمین گیرت شوَم!
خوش دارم
 تلقینم را تو خوانی
  تنم را وقتی می لرزانی!
من بر می خیزم
تردید نکن نازنین!
* * * * *
پژواره
در غربت موهوم...