تراوش...

راز ماندگاریِ عشق را
از زبانِ شکوفه های سرمازده
بر سینهِ سوختهِ آسمان
باید شنید!
لب هاشان

وقتی به بار می نشیند

 وَ تنِ زمین

گُر می گیرد!

* * * * *
زمین را می کاوم

برای روزهای قشنگ

روز هایی که با دست خود

زنده

به گورشان کردم!

* * * * *

انزوا

ره آورد ناکامی و
دست آورد لذت دنیاست!
زاییدهِ سرکشیِ نفس است

وَ اندیشه های لخت!
انسان منزوی

قربانی ست!

* * * * *
آنان که باید فریادِ مرا
بسنجند
هنوز
دی. ان. ای. اند!
* * * * *
قلمم
از ساقهِ شقایق است
کاغذم از

گلبرگ خون سیاووشان!

* * * * *
چرا نباید ناز بهار را
کشید؟
بهاری که مهر را

با تمام وجود

به پاییز
هدیه می کند!
* * * * *
رویا همیشه
برایم ناز می کند
کابوس تاز!
خوابم
نویدِ رستگاری ست!
* * * * *
دو زبان که با هم
بیامیزند
لیلی
به مهمانیِ مجنون
می آید
فرهاد
شیرین ترین شعرش را
خواهد سرود!
* * * * *
خورشید
اکسیرِ زندگی ست
برای زندگان
برای - من -
نه که تنِ سردم
روی دست زمین مانده
زمینی که کوچکتر از

تابوت " من " است!

* * * * *
عمری
های های گریستم
بر مزار خود
مزاری که نام هابیل
بر آن نوشته بود!
* * * * *
بی ساز می بازم
هیچکس
رغبت به تماشایم
ندارد!
* * * * *
هر شمعِ ایستاده ایی
استاد نیست!
* * * * *
روز ها
لحاف دوزم!
شب ها

کارتن خواب!
* * * * *
کاش وقتی گالیله
گفت زمین گرد است
"پاپ"باور می کرد
که گردو گرد است!
و من،
شاگرداش بودم!
* * * * *
شیر از سینهِ زاگروس

نوشیدم

شیرهِ جانم را الوند کشید!
جورِ در بدری ام را
البرز!
* * * * *
خورشید
با سایه ها
بازی نمی کند!
ظرفیت شان را
می سنجد!
* * * * *
هنرِ من
بدهکارِ تبانیِ درد با قلم است!
تنها آرزویی که
طعمهِ باد بی دردی نشد
نافرمانیِ " قلم" بود!
قلم...
* * * * *
-پژواره-