شِکوِه...

به ریش درد اگر خندم؟

درآغوش نگیرم
بر کدامین دامان بگریَم

وَ بر کدام زانو بریزم!

* * * * *
آی که از دل من

بی خبری!

 با من بگو
گیسوان کدام

واژه را شانه زنم

 و سر کدام جانان را

بر زانو گذارم؟

 زانوهایم!
زانوهایم

درآغوشِ دست هایم

 مردهِ وُ
 دیگر واژه هایم
شورش نمی کنند
 نه لب های بی

شکوهم شکوِه!
* * * * *
مزه تمام غم ها را

چشیده ام...

غمِ خود اما

غم دیگری ست!

 غم  من بوی بال قو
 طعم اشک فرشته

می دهد!

فرشته ایی

که در فراقش

بال بال می زنم

وَ حالم

قالم گذاشته!

* * * * *
دوری ات را

تحمل نمی توانم

 نزدیکی ات یک آرزوست!
 بیا
بیا  پیش از آن گاه
که کلاه از سر برگیری و
 گویی ای وای
 " اکنون

چقدر زود دیر می شود"

یادت هست
 گفتم چشم هایم را
 به جاده سنجاق کرده
 تا کمندِ سمندِ گریزپای تو باشند؟
 لحظه ها را
 بر سینه خورشید آویختهِ
 بیا تا مصلوب عقربه های
صفر شده

نشده ام

بیا. . .

* * * * *

سایه ها
 از غربتِ خورشید
 هار...

و بید شان

 سرو می خواند!...
* * * * *
 - پژواره - 

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^