پنج رنج...

با انفجار هر ستاره
 روح نوبل به درد می آید
  لاشه اش
 وحشتناک می لرزد!
 * * * * *
 وقتی جسم رنجورم
 خواب می رود
 روحم

درد نمی کند!

 * * * * *
 تنهایی
 یاری ست با وفا
 در شب های تن ها... !
 تن هایی

که، مرده ام را

 تنها
 نمی گذارند!
 * * * * *
 این روز ها
 چرا ستارهِ سهیل
 دل

به چشم های سیاه من

 نمی دهد؟
 وَ بوی سوختنم را
 بر نمی تابد!
 * * * * *
 حقیقت
 درختی ست

بی خزان؛

 با میوه هایی

که هرگز

نخواهند رسید!

 * * * * *
 - پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^