هشت رنج!

گل
پدیده ای ست
برای پالایشِ فاصله ها
پوسیدن
نه بر مزارِ پرت و پلایِ من!
* * * * *
خوش بود دلم اگر،
در گیر و دارِ فاصله ها
گم نمی شد!
* * * * *
زاده نشدم
زاییدَنَم!
من
 هرمِ ِمرگم!...
* * * * *
دار پوسید
من
 هنوز بر دارم!
* * * * *
تشت تشت
اشک می ریزم
تا رَشکم غش کند؛
* * * * *
کامروا، می شوم
 وقتی
لُختی نبینم
 بوی پخت و پزم
اشتهای یتیمی را
پروار نکند!
* * * * *
گویند خاموش!
ساحلِ سکوت را
اما نمی یابم!
* * * * *
دنیای من دیواری ست
شکسته
که  دم، دم بر سرم
 آوار می شود!
* * * * *
- پژواره -
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^