غربت موهوم
اندیشه ی یک شاعر، باید چراغ خانه مردم باشد و نامش، ماهی بر پیشانی تاریخ... - پژواره -
غربت موهوم
اندیشه ی یک شاعر، باید چراغ خانه مردم باشد و نامش، ماهی بر پیشانی تاریخ... - پژواره -درباره من
هشدار! التزام به رعایت حقوق معنوی آثار:کلیه متونِ ادبی و اشعار نوشته شده در این وبلاگ،ثبت در شناسنامه ادبی و زیر نظر انجمنهای ادبی میباشد.لذا هرگونه سرقت و کپی برداری از اثار، بدون ذکر نام نویسنده،ممنوع،قابل شناسایی و پی گرد خواهد بود.استفاده ادبی از آثار با ذکر نام سراینده، بلامانع
است...
شعر، تاریخِ تحریف نشدهِ ملت هاست،
وَ قالب شعر من قلب مردم است.
- من -
شاعرِ هزارهِ بیم، و آرزوهای پیرم
که " درد " اگر نداشته باشم
جنازه ام سرد میشود،
روحم خبیث.
دلم را وَ اگر هزار بار بلرزانند،
جگر از چشم می چکم،
قلم اما از دست نخواهم افتاد.
محمد ترکمان(پژواره)
دامنه زاگرس قلعه قباد، زادگاه رویایی من...
ادامه...
روزانهها
همه- در شعر نو
- انجمن شعر زلال
- کریم لقمانی
- مهران پیرستانی
- آوای نادر
- ادبیات
- پویا جمشیدی
- امیر حسین مقدم
- آرمان تویسرکانی
- روح ا...فردی شکراب
- شیلا چابلی
- رضا شجاعی
- یوسف جمالی
- مازیار نظر بیگی
- مهدی باغانی
- اصغر بارانی زاده
- رضا حیدری نیا
- دفتر شعر ستاره
- رضاقنواتی(جنوبی)
- سیاوش پورافشار
- سعید مبلغ ناصری
- بهرام خزایی
- علی اصغر یزدانی (تراب)
- محمد جهانگیری(دلداده)
- سید ظاهر موسوی
- خسرو
- حسین چمنی(فریاد)
- مشتاق قادری
ابر برجسب
سه جهان تنهایی تا غروب غربت موهوم شعر پیچیده عاشقانه بی عدالتی شعر انتظار فلسفه شعر دفاع مقدس هزاره بیم نوستالژی شاعران مرده عاشقانه تلخ فوق عاشقانه ها. . . تا غروب . . .جدیدترین یادداشتها
همه- با نداشته ها...
- به وقت تاریکی...
- از آدم تا انتهای عالم...
- ... و پروازی دیگر
- فندق های گس!
- نگارنده: مهندس محمد رضا درانی نژاد
- ... از این جهنم!
- ... داغدار
- دو تصویر در یک آینه
- چرخشی
- در تاریکی های تاریخ
- بی معرفت!
- کارگزار رانتخوار!
- هیچ به هیچ!
- بی نام!!!
- بی سایه
- هر از:
- بی کلاه
- در این دنیای سرد
- در باغ، بی باغ، داغ...!
- نه در رویا
- پژوهشی در پژواره های استاد پژواره
- ... این جنگ بیولوژیک
- مردی با عصا
- ... با درد
- کوبه ای بی هماورد
- به خصوص جمعه ها
- خسته ام آقا !
- آن غروب واژگون!
- راستی آقا
- کمی کاش
- طلایی به رنگ بلا !
- با استقبال!
- تنها
- این کودک
- یک یارو!
- با آقازاده ها برخی
- بی رنگ
- تا صور اسرافیل!
- آی آشنا...!
- سیاه پوش!
- تا افق
- هراز چند...
- با گندم!
- تا بوده ام
- تاوان سوختن...
- با خیالی راحت
- به برکت مدیران فاسد!
- با ملالت
- با دست پر
نویسندگان
بایگانی
- شهریور 1401 1
- اردیبهشت 1401 3
- اسفند 1400 1
- بهمن 1400 1
- دی 1400 1
- آذر 1399 1
- آبان 1399 1
- شهریور 1399 3
- خرداد 1399 3
- اردیبهشت 1399 3
- فروردین 1399 5
- بهمن 1398 1
- مهر 1398 1
- اسفند 1397 1
- دی 1397 15
- آبان 1397 10
- مهر 1397 119
- اردیبهشت 1397 1
- بهمن 1396 2
- دی 1396 1
- آبان 1396 1
- مهر 1396 8
- شهریور 1396 1
- مرداد 1396 6
- خرداد 1396 4
- فروردین 1396 1
- دی 1395 1
- آذر 1395 3
- آبان 1395 1
- مهر 1395 1
- شهریور 1395 2
- اردیبهشت 1395 1
- مهر 1394 7
- خرداد 1394 1
- بهمن 1393 1
- دی 1393 2
- آذر 1393 4
- مهر 1393 7
- شهریور 1393 12
- مرداد 1393 4
- تیر 1393 1
- اردیبهشت 1393 1
- فروردین 1393 2
- اسفند 1392 4
- آذر 1392 3
- آبان 1392 3
- مهر 1392 7
- شهریور 1392 3
- مرداد 1392 17
- تیر 1392 5
- خرداد 1392 4
- اردیبهشت 1392 6
- فروردین 1392 6
- اسفند 1391 7
- بهمن 1391 3
- دی 1391 2
- آذر 1391 8
- آبان 1391 1
- مهر 1391 3
- تیر 1391 5
- خرداد 1391 1
- اردیبهشت 1391 4
- فروردین 1391 4
- اسفند 1390 3
- بهمن 1390 2
- دی 1390 2
- آذر 1390 3
- مهر 1390 1
- مرداد 1390 6
- تیر 1390 4
- خرداد 1390 2
- اردیبهشت 1390 5
- فروردین 1390 7
- اسفند 1389 25
آمار : 138447 بازدید
Powered by Blogsky
حسی سیال...
سپاس خدا را
که خانه ندارم!
داشتم اگر
دیواری کوتاه تر
از دیوارِ من نبود!
* * * * *
شب است و تب
اجاق
روشن کرده است!
با لاشهِ نحیف
می رقصم...
بقایای من تا سحر
نیم مشت
خاکستر هم نمی شود!
* * * * *
- پژواره -
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^
که خانه ندارم!
داشتم اگر
دیواری کوتاه تر
از دیوارِ من نبود!
* * * * *
شب است و تب
اجاق
روشن کرده است!
با لاشهِ نحیف
می رقصم...
بقایای من تا سحر
نیم مشت
خاکستر هم نمی شود!
* * * * *
- پژواره -
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^
محمد ترکمان(پِژواره)
شنبه 21 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 22:30
در این دیر مرا
پیری‌است
که با واژه‌هایی ساده
مشق زیستنم می دهد
و اعجاز آسمان را به زمین
نزدیک می کند
در این دیر مرا
پیری‌است
که تنها دوستی را می شناشد و
تماشای دشت شقایق‌های عاشق
هدیه سحرگاهانش
به کودک دل است
به خلوت آدمهای لایق می‌بَرَدَم
به کنکاش شعرهای بالغ
به شناختن انگیزه‌های صادق...
در این دیر مرا
پیری است
که پیش آز آنکه خروس
به بیداری بانگ برآرَد
توشه‌های بودن ایل را
راهی می کند
که می‌داند
فردا باید زنده بود....
راستی !
پیری چنین فرزانه را
حرمت
چه اندازه
باید گذاشت ؟
وآیا بالهای کوچک من
وسعت آسمانش را
پرواز
می‌تواند....
پیشکش به استاد "پژواره"
که چون پیری به گشایش،
راه را می نماید....
سلان احمد جان بسیار ممنون این ماندگار عالی را در zhar3.blogsky.com یا همان - تا طلوع - منتشر کردم.
سلام استاد بزرگوارم
خوشحالم اینجا رو پیدا کردم
وبلاگ شخصی هم لطف خاص خودش رو داره...
اشتباه تایپ می کردم؛ فکر کردم وبلاگتون رو حذف کردین اما اسمش هنوز در پروفایلتون هست
برمی گردم بزرگوار برای خواندن
با اجازتون وبلاگم رو به هر دو وبلاگ شخصی و تقدیمی شما مزین کردم
پاینده باشین بزرگوار
سلام
از قلم فرسایی ودیده رنجانی شما سپاسگزارم
جالب وزیبا بود
دغدغه های قابل ستایشی دارید تبریک میگم
{رسالت فرهنگ وهنر ایرانی وتاثیر آن بر انسان ایرانی }در وب سایت ما
لطفا ما رو از نظرات خودتون محروم نکنید
برای روز میلادم اگر تو
به فکر هدیه ای ارزنده هستی
منو با خود ببر تا اوج خواستن ..
سلام هم پیاله
زهره چهارساله شد
و چقدر خوشحال میشه ک دوستان خوبش رو دعوت کنه
خوب باشید و برقرار [گل]