های!...

های!
از چشمِ ماه
این همه چاه چـــرا
بر شاه راهِ هموارِ من
می چکد؟...
و در تنهاییِ بی گناهم
تهی یکی از زهرِ هلاهل،
های های نمی کند!...

های مردم!
هوار از هوای آلوده!
بیایید بر سرِ این
 بی همای هزار ماه مرده
آه آه خنده
 بر هوشِ به هپروت رفته اش،
ده ها هزار...
نفرینِ سنگ، هشیار
جار زنید وَ
 بر  پیراهنِ خار دریده اش آهار!

مردم!
مردم از هق هق ها و
هنوز های نپالوده...!

بر گُرده
خوردم کرور کرور
« تیر »
 در تاریکی های درهم
فشرده!
هیهات که هیهاتم
 هنوز؛ ازهوای پالوده!...
* * * * *
< - پژواره - >

^  ^  ^  ^  ^  ^  ^