آشُفته ام !

 مژگانم

 از انتظار سپید شد
 لب هایم
 از سکوت کبود!
* * * * *
 عینکِ آفتابی را
 تنها
 برای شرمِ چشم ها
 پشتِ گوش
 می آویزم؟
* * * * *
 چراغم را
 برای کسی
 می افروزم
که خاکسترم را
 لگد نکند!

هر چراغِی روشن
و هر راهی
 هموار نیست!
* * * * *
 آزارم که می دهند
بازارم داغ می شود!
* * * * *
 چقدر
 غم را برای- خود -
 شادی را
برای دیگران خواهم؟...
* * * * *
 به زودی
 حوصلهِ آفتاب
 بر سرِ سایه ها
 آوار خواهد شد!
 
 قیامتی به پا کنم
 دیگر تا بی پروا
 نگویند
  دیدار به قیامت!
* * * * *
پ.ن:
 « من
 از سرودنِ یک
 شعرِِ » خونبار
 می آیم !
* * * * *
 - پژواره -

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^