...و عمرم...

 

به کدامین خدای روی آورم
تا دادم بستاند؟
و دردم را با کدامین قوم
در میان گذارم
در تنگنای این قوم هزار قبیله!

من صد ها
برابر عمر پروانه ای در خزانم!
 آدم را به یاد می آورم!
 ایوب را
 که در جشن قهرمانی ام
دست می زند!
و تندیس فردوسی را
 که از سقف گالری ها
 آویزان ست!...

پروانه ها دیگر
 رنگ ها را نمی شناسند!
و زنبورهای عسل
 که به لانه باز نمی گردند!

و این مهری
 که مجازی ست
گرمایی ندارد!
اما من از درون گُر گرفت،
و دست و پایم
 یخ زده است!؟

* * * * *
 پژواره